درمان دردمان این‌جاست، مهاجرین عزیز!

سیلی از آوارگان و مهاجرین افعان از ایران به سوی مرزهای کشورمان روان است. شلوغی به حدی است که جای سوزن‌انداختن نیست؛ ازدحامی وحشت‌انگیز و ترسناک. تصور کنید در یک روز، بیش از ۶۰ هزار نفر از آن‌سوی مرز وارد کشور شوند که بیشترشان خانواده‌ها، کودکان و محاسن‌سفیدان هستند، چه مشکلاتی خواهد بود و چه بیروبار و هیاهویی راه خواهد افتاد!؟

روزانه هزاران انسان از آن‌سوی مرزها به‌سوی کشور عزیزمان روانه هستند. این در حالی است که عده‌ای سال‌سالیان آن‌جا زیسته‌اند و اصلا سرپناهی برای بود‌وباش و زندگی ندارند. تحمل این خیل عظیم برای حکومت‌هایی که امکانات فراوان و ظرفیت‌های زیاد دارند نیز دشوار و چالش‌برانگیز است، چه برسد به حکومتی که تازه جان گرفته و چشمانش را بر امنیت گشوده است.

نهادهای حکومت امارت اسلامی، مسئولین بخش‌های سرشماری، کمک به عودت‌کنندگان و خانواده‌های بی‌سرپناه و بی‌بضاعت، شب‌وروز در حال خدمت هستند. افرادی را می‌شناسیم که شب‌ها به خاطر کار و مشغولیت و خدمت به مهاجرین، یک یا دوساعت بیشتر نمی‌خوابند. با وجود این بازهم مهاجرین با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند؛ زیرا تعداد کسانی که از آن‌سوی مرزها وارد کشور می‌شوند خیلی زیاد هستند. کنترل و جمع‌کردن این تعداد افراد از توان خارج است.

اهتمام و توجه امارت اسلامی به مهاجرین ردمرزشده در حدی است که دیروز هیئت عالی‌رتبهٔ امارت اسلامی به رهبری مولوی عبدالسلام حنفی، معاون رئیس‌الوزرا و رئیس کمیسیون عالی رسیدگی به مشکلات مهاجرین، به‌منظور بررسی و حل مشکلات‌شان به ولایت هرات که بیشتر مهاجرین از آن‌جا ردمرز می‌شوند، سفر کرده‌اند. در این سفر، وزیران و مسئولین کلان کشور همانند مولوی حمدالله نعمانی، وزیر شهرسازی و مسکن، شیخ شهاب‌الدین دلاور، رئیس جمعیت هلال احمر افغانی، مولوی عبدالرحمن راشد، معین وزارت امور مهاجرین و عودت‌کنندگان و مولوی صدراعظم عثمانی، معین وزارت زراعت نیز همراه بودند که این خود نشان‌گر آن است که امارت اسلامی -آن‌گونه که مخالفان تبلیغات می‌کنند و مسئولین را به بی‌توجهی به مهاجرین متهم می‌کنند- فراموش نکرده و برای آنان تسهیلات فراهم نموده و جهت حل مشکلات‌شان اقدامات عاجلی روی دست دارد.

از سوی دیگر با درک جایگاه و مشکلات کشورهای همسایه؛ به‌ویژه کشور ایران و همکاری با مهاجرین در طی سال‌های گذشته، جای دارد از آنان در این راستا تشکر کنیم و این بار نیز از آنان می‌خواهیم در اخراج و بیرون‌کردن مهاجرین از کشورشان، از سعه‌صدر کار گرفته و با این مردم رنج‌دیده، رویهٔ نیک و برخورد درست و مناسب داشته باشند و به آنان فرصت بدهند تا وسایل مورد نیاز خود را حمل نموده و کارهای‌شان ترتیب داده و با حفظ کرامت انسانی به وطن خویش بازگردند.

جای دارد که به هم‌وطنان عزیز خود که از تبلیغات دشمنان و مخالفان کشور متأثر شده‌اند اطمینان داده و بگوییم: مسئولین امارت اسلامی و مردم شریف کشور همواره در کنار شما هستند و شما را تنها نمی‌گذارند. بدانید که هیچ جایی، وطن خود انسان نمی‌شود، و هیچ مکانی صفای وطن را ندارد و این احساس را خیلی‌ها درک کرده‌اند؛ بنابراین به محض ورود به‌وطن احساس آزادی می‌کنند. اشک شوق در چشمان‌شان حلقه می‌زند؛ زیرا محبت و دوستی با وطن در طبیعت تمام انسان‌های آزادهٔ دنیا وجود دارد، به‌همین‌خاطر وقتی تاریخ‌ و فرهنگ اقوام را بررسی می‌کنیم در می‌یابیم که در همه‌ی زبان‌ها، فرهنگ‌ها و ملت‌ها دوستی با وطن جزو سرشت و فطرت انسان بوده است.

هم‌وطنان عزیز! هیچ جای دنیا، همانند وطن خودمان نیست؛ گرچه امکانات فراوان باشد، اما درد دوری همیشه احساس می‌شود. وطن جایی‌ست که انسان در آن رشد می‌کند، انگیزه می‌گیرد و احساس امنیت و آرامش دارد. محبت به وطن در سرشت انسان نهفته است. پس خود را بیش از این پریشان نکنید و به وطن بازگردید. اگر همین تلاش‌ها و زحمت‌هایی را که در غربت می‌کشید در کشور خود متحمل شوید، هم وطن آباد می‌شود، هم زندگی‌تان سامان می‌گیرد و هم آینده‌ی فرزندان‌تان بهتر ساخته می‌شود.