نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
زندگی متحرک و تغییرپذیر است و انسان موجودی است متأثر از احوال و تغییراتی که در جهان هستی رخ میدهد. پیامبر اکرم – صلیاللهعلیهوسلم – میفرماید: «مَثلُ القلبِ مَثلُ الرِّیشهِ، تُقلِّبُها الرِّیاحُ بِفَلاه.»
«مثال دل چون مثال پرى است در زمین بیابان که بادها آن را مىگرداند.»
در این گیتی پهناور، برای انسان حالات گوناگونی رخ میدهد، گاهی خوشحالی و سرور، و گاهی غمواندوه، روزگاری در سختی و تکلیف، روزگاری دیگر در آسانی و راحتی.
انسان در عموم حالات زندگی ساده خود را پیش میبرد و از خیلی چیزها آگاهی ندارد. اما چه بسا در پی حوادث سخت روزگار و مشکلات و تکالیف پخته شده و تازه با مشکلات آشنایی پیدا کند، با دستوپنجه نرم کردن با آنها با صلابتتر و در مقابل تغییرات مهیبتر، صلاحیت تحمل و بردباریشان روز به روز افزوده میشود.
در واقع روزهای سخت و دوران غربت، روزهایی است که در آن بسیاری، عزمهای پولادین حاصل میکنند و به قلههای صبر، قناعت و بلندهمتی صعود میکنند.
یادمان نرود که در روزهای ناداری و گمنامی، در کنار مجاهدین و مهاجرینی نادارتر و گمنامتر، بهترین اخلاق و کرامت انسانی در وجود انسان سرایت میکرد و حس واقعی غمخواری و همدردی را در رگوریشه انسان پیاده میساخت. روزهای غربت، بهترین یادآورِ نبود پست و مقام و عدم رقابت در پستها و وظایف میباشد. روزگاری که در دل کوهها و درهها با نان خشک و چایی ساده روزها و شبها سپری میشد و سخنی از معاش و منصبهای حکومتی نبود، روزهایی که دور هم بودن و با مجاهدان زیستن بزرگترین تفریح و سرگرمی و بهترین خوشحالی محسوب میشد.
یک مجاهد نباید هیچگاه خاطرات سنگر و همگامی با کاروان شهدا را فراموش کند، گذشت تاریخ و تحولات و انقلابات بیشترین خطر را دارد تا انسان را به پرتگاه فراموشی گذشتههای سخت بیندازد و او را از هدف والای گذشته دور سازد.
صحابه کرام – رضی الله عنهم – بعد از اینکه اسلام شوکت یافت و از هر طرف فتوحات شهرهای بزرگ یکی پس از دیگری رخ میداد و قلمرو حکومت اسلامی گسترش یافت؛ همیشه نفسهای خود را سرکوب میکردند و سختیهای دوران گذشته خود در غزوهها را به یاد میآوردند. بعضی وقت امیر المومنین حضرت عمر – رضی الله عنه – آن اصحابی که آثار زخم بر بدن آنان بود را میطلبید و یاد و خاطره دوران مکی و یا عهد جهاد مدنی را به یاد میآورد.
از همینرو، امیر المومنین شیخ هبه الله آخندزاده – حفظه الله – در جریان سفری که به نیمروز داشت، در حضور شورای علما و مسئولین ولایت به تمام مجاهدین خطاب کرده فرمود: «شما دوران جهاد و غربت آن زمان را فراموش نکنید، بعضی وقت بروید لباسهای دوران جهاد و کفش و دمپاییهای آن دوران را بپوشید تا یاد و خاطرهٔ جهادی زنده شود.»
پس بهترین تلنگر برای یک مجاهد واقعی، یادآوری تکالیف و غربت دوران جهاد و زندهنگهداشتن خاطرات شیرین با شهدایی میباشد که بیرغتبی و زهد آنان در دنیا؛ بهترین سرمشق برای حالت کنونی مجاهد شمرده میشود.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاهها بسته است.