جهانیان باید وعده‌های خود با افغانستان را در عمل ثابت کنند!

به‌تازگی، در پی ادامه گردهمایی‌های مخالفان امارت اسلامی افغانستان، جریان‌ها و فعالان سیاسی در خارج از کشور، شماری از فعالان سیاسی و برخی مقامات پیشین دولت گذشته، پشت دروازه‌های بسته در شهر استانبول ترکیه گرد هم آمده بودند. به گفته‌ی آن‌ها، وضعیت جاری افغانستان برایشان مهم بود و در مورد راه‌حل‌های ممکن برای رفع مشکلات موجود و دستیابی به ثبات سیاسی، نظریات مغرضانه‌ی خود را تبادله می‌کردند.

به چنین نشست‌هایی ظاهراً رنگ و بویی داده می‌شود که گویا هدف، جمع‌آوری دیدگاه‌ها برای چهارمین نشست دوحه بوده است، اما در حقیقت این نشست تلاشی برای مطرح کردن خود به منظور شرکت در چهارمین نشست دوحه بود، نه تعاملی با نظام حاکم افغانستان.

قرار است به زودی چهارمین نشست دوحه برگزار شود، اما این نشست شبیه نشست‌های قبلی دوحه نخواهد بود که برخی از چهره‌های مدنی و سیاسی اداره‌ی پیشین در آن شرکت داشته و آدرس مشخصی نداشتند؛ چهره‌هایی که طی ۲۰ سال گذشته در افغانستان امتحان خود را پس داده‌اند، نه برای ملت پذیرفتنی هستند و نه برای نظام حاکم کنونی افغانستان.

اگر واقعاً شرکت‌کنندگان این نشست خواهان دستیابی به نتیجه‌ای بودند، بهتر بود که در مورد آجندای نشست، گفت‌وگوهایی با رهبری امارت اسلامی انجام می‌دادند. نشست‌هایی که در خارج از کشور میان چهره‌های منفور و فراری افغانستان برگزار می‌شود، باید در داخل کشور برگزار شود، زیرا تجربه‌ها نشان داده‌ است که گردهمایی‌ها در خارج از کشور برای مسائل افغانستان، نه جایگاهی دارند و نه نتیجه‌ی مثبتی ارائه می‌دهد.

می‌پذیریم که هر نشستی بین افغان‌ها در مورد افغانستان یک گام مثبت است، اما شرط اساسی این‌ست که به وعده‌های داده‌شده در این نشست‌ها جامه‌ی عمل پوشانده شود. ما دیدیم که کشورهای جهان در نشست دوحه وعده‌های زیادی به افغانستان دادند، اما هیچ‌کدام از آن‌ها را در عمل ثابت نکردند؛ در سومین نشست دوحه وعده داده شد که برای جایگزین کشت مواد مخدر و جلب حمایت از بخش خصوصی، برنامه‌هایی ایجاد شود؛ اما نه جایگزینی برای معیشت کشتکاران دیده می‌شود و نه حمایتی از بخش خصوصی. در این زمینه، سازمان ملل باید اطمینان حاصل کند که این وعده‌ها با استفاده از سازوکارهای مشخص، عملی می‌شوند.

در شرایط کنونی که کشت خشخاش در تمام افغانستان به صفر رسیده و مبارزه‌ی جدی علیه مواد مخدر در جریان است، نیاز شدیدی وجود داشت که کشورهای نگران از مواد مخدر، برای کشت جایگزین با کشاورزان افغان همکاری کنند. این کمک‌ها، هم زمینه‌ی رشد کشاورزی افغانستان را فراهم می‌کرد و هم دست سوداگران مواد مخدر را کوتاه می‌ساخت و کشاورزان به جای کشت خشخاش، به معیشتی جایگزین روی می‌آوردند.

از سوی دیگر، مهم‌ترین نیاز این‌ست که بخش خصوصی رشد کند، زیرا این امر نه‌تنها باعث آبادانی کشور می‌شود، بلکه زمینه‌های شغلی برای صدها و هزاران نفر از بی‌کاران فراهم می‌سازد و آنان را از مهاجرت به کشورهای بیگانه بازمی‌گرداند. شاهد هستید که امروز مهاجرت‌های غیرقانونی فریادهای جهانیان را به آسمان بالا برده و هر کسی علیه مهاجران افغان قد علم کرده است و در این فصل سرد زمستان، آن‌ها را به زادگاهشان بازمی‌گرداند!

ما دیدیم که در نشست‌های گذشته‌ی دوحه، بسیاری از کشورها وعده‌هایی دادند و حمایت‌های خود را اعلام کردند. پس از آن، اینکه این حمایت‌ها چگونه عملی می‌شوند، به نشست‌های آینده و نیز به سازوکارهای سازمان ملل متحد بستگی دارد تا بررسی کند که کشورها چگونه می‌توانند آن وعده‌هایی را که برای همکاری با افغان‌ها دادند، ارزیابی و عملی کنند.