جهان، چاره‌ای جز تعامل و اعلام رسمیت ندارد

نویسنده: محمد عمر نیمروزی

کشورهای دنیا به جای خود، دو نفر همسایه یا دو همسفر، راهی جز تعامل با یکدیگر ندارند. تعامل یا همان کنار آمدن، از ضروریات زندگی برای همه اطراف است، چه طرف قوی و چه طرف ضعیف. این واقعیت غیر قابل انکار است، اما کشورهای قدرتمند دنیا، با مصادره این واژه، و تغییر لغوی و معنوی در آن، به دنبال خرید امتیاز برای خود هستند.

قدرت‌های اقتصادی و نظامی دنیا این واژه را به واژه‌ای دیگر تغییر داده‌اند: “به رسمیت شناختن” معنایش که تعامل و کنارآمدن با یکدیگر است را نیز به شرح زیر تغییر داده‌اند: اگر ما اجازه دادیم، تجارت کنید وگرنه حق تجارت ندارید. حق ساخت موشک ندارید. حق ساخت بی‌سرنشین/ درون ندارید. کشورهای ضعیف نیز بدون اجازه ما حق ندارند با شما همکاری دوجانبه‌ی اقتصادی و نظامی و سیاسی داشته باشند.

تعریف فوق، یک تعریف غیرواقعی و براساس زورگویی و استانداردهای دوگانه است.

با روی کار آمدن امارت اسلامی افغانستان، قدرت‌های دنیا به جای تعامل با دولت جدید، براساس نظر برخی از زورگویان، تعامل و سازگاری را کنار گذاشته‌اند و به بهانه عدم رسمیت، راه سازگاری را در پیش نگرفته‌اند.

این روش برخورد ظالمانه، پیامدهای ناگواری برای مردم افغانستان و جهان به دنبال داشته است. براساس این برخورد ناجایز، تجارت و دادوستد با مشکل انجام می‌گیرد. انتقال پول دچار مشکلات می‌شود. راه برای مهاجرت هموار می‌شود. زمینه‌های بیکاری و قاچاق رشد می‌کند. ناامنی ایجاد می‌شود و قبل از دیگران، به جانِ همان قدرت‌های برتر دنیا می‌افتد.

اگر سیل مهاجران به کشورهای غربی روان شود، آن‌ها حق اعتراض ندارند، چون تعامل‌شان سبب این کار است. اگر ناامنی گریبانشان را بگیرد، حق اعتراض ندارند، چون عدم رسمیت سبب این کار می‌شود. آن‌ها به بهانه عدم رسمیت فضای ما را مورد تجاوز قرار می‌دهند، آنگاه چه تضمینی وجود دارد که از جایی مقابله به مثل شود، چون خودشان مسبب بوده‌اند.

با توضیحات فوق، دنیا و قدرت‌های برتر آن راهی به جز تعامل و یا همان اصطلاح رسمیت با امارت اسلامی ندارند.