غنیمت پیروز، حسرت مغلوب

توجه: مقالات وب‌سایت الاماره دری تنها نظر نویسندگان است و لزوماً این وب‌سایت نیست.

افتتاحیهٔ مجلهٔ الصمود

خداوند متعال در بارهٔ کافرانی که تمام دارایی، توان و انرژی خود را برای درهم‌شکستن مسلمانان و جنگیدن با آنان، صرف می‌کنند چنین می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ لِیَصُدُّوا عَن سَبِیلِ اللَّهِ فَسَیُنفِقُونَهَا ثُمَّ تَکُونُ عَلَیْهِمْ حَسْرَهً ثُمَّ یُغْلَبُونَ وَالَّذِینَ کَفَرُوا إِلَىٰ جَهَنَّمَ یُحْشَرُونَ؛ کافران اموال‌شان را هزینه می‌کنند تا از راه الله بازدارند. آن‌ها اموال‌شان را هزینه می‌کنند و سپس مایه‌ی افسوس و حسرت‌شان می‌گردند و شکست می‏خورند. کافران به سوی جهنم گردآوری خواهند شد». ﴿سورهٔ انفال، آیهٔ ۳۶﴾

سرانجام این ثروت‌های هزینه‌شده نابودی و خسران است؛ اما سرانجام هزینه‌کنندگان اندوه، پشیمانی و شکست در دنیا، سپس آتش شعله‌ور جهنم در روز قیامت است.

درخواست‌های مکرر و مطالبات پی‌درپی رئیس‌جمهور آمریکا؛ دونالد ترامپ از حکومت امارت اسلامی جهت باز‌پس‌گیری سازوبرگ‌‌های جنگی و تجهیزات نظامی‌ای که ارتش کشورش قبل از فرار از افغانستان به‌جا گذاشته بود، فورا این آیه را به ذهن انسان تداعی می‌کند.

ارتش آمریکا و هم‌پیمانانش از آغاز حملهٔ کورکورانه‌شان به افغانستان تمام سلاح‌های قتل، نابودی و نسل‌کشی را که در انبار مهمات و ذخایر نظامیِ کشورهای‌شان یافت می‌شد علیه مردم افغانستان به کار بردند تا جایی که بر اثر این تجاوز آشکار که بیش از بیست‌سال دوام یافت، بیشتر از ۳۰۰ هزار شهروند غیرنظامی شهید و زخمی شدند و حول‌وحوش ۶ میلیون شهروند افغان یا در داخل کشور آواره شده و یا به خارج از کشور پناهنده شدند.

آن‌چه ذکر شد غیر از خسارت‌های مادی بود. حالا به‌جای این‌که آمریکا به مردم افغانستان که به خاطر حملهٔ ستم‌کارانه‌ی ارتش‌ کشورش به آن، به شدت متضرر شدند، غرامت پرداخت کند ناگهان می‌بینیم که رئیس‌جمهور آن؛ ترامپ سر برمی‌آورد و از امارت اسلامی درخواست می‌کند تا ابزارهای جنگی‌ای را که ارتش شکست‌خورده‌اش در افغانستان رها کرده است، باز گرداند.

ما این سخنان را از آن جهت می‌گوییم که میزان بی‌شرمی و خود‌بزرگ‌بینی‌ای که ترامپ؛ صاحبِ مادر همهٔ بمب‌ها (بمب جی‌بی‌یو-۴۳/ بی) در سر می‌پروراند برای همگان واضح و مبرهن شود و گرنه خسارت‌های سنگینی که مردم افغانستان متحمل شدند، اشیای گران‌بهای هستند که هیچ‌گاه جبران نخواهند شد، حتی اگر آمریکا و هم‌پیمانانش بهترین دارایی‌های‌شان را در این راه صرف کنند.

توافق‌نامهٔ «برقراری صلح در افغانستان» که بین امارت اسلامی و بین آمریکا در ۲۹ فبروری ۲۰۲۰ میلادی امضا شد بر خروج نیروهای اشغال‌گر از افغانستان در چارچوب زمانی مشخص تصریح داشت. هم‌زمان با امضای این توافق‌نامه، عملیات فداکارانه‌ی مجاهدین در میادین و ضربات‌ پی‌درپی‌شان بر ارتش دشمن تداوم داشت که همهٔ این موارد، اشغال‌گران را وادار کرد تا تمام تجهیزاتی را که در دو دهه جنگ برای ازبین‌بردن حکومت امارت اسلامی و جای‌گزین‌کردن حکومت سکولار که به‌حرف‌های‌شان گوش دهد و از آنان اطاعت کند و اوامرشان را موبه‌مو اجرا کند، به کار برده‌ بودند، پشت سرشان رها کنند.

در این‌جا دو مسئله، شایان ذکر هستند:

۱. این‌که تجهیزات نظامی رهاشده، غنایم جنگی‌ای هستند که مجاهدین با بازوهای محکم و شعله‌های فروزان جهادشان طی دو دهه به غنیمت گرفتند. عده‌ای نیز در این‌جا دیدگاه دیگری دارند؛ آنان معتقدند که سازوبرگ‌های جنگی مال ارتش آمریکا نیستند، بلکه جزئی از کمک‌های نظامی‌ای هستند که ارتش آمریکا، طی دو دهه به ارتش افغانستان در آن زمان داده بود، پس در نتیجه، این تجهیزات جنگی مال مردم افغانستان هستند.

۲. حقیقتی که بسیاری از مخالفان امارت اسلامی آن را نادیده می‌گیرند، این است که ارتش آمریکا قبل از فرار از کشور تمام هواپیماها و تجهیزات نظامی را تا جایی که دستش می‌رسید از بین برد تا امارت اسلامی نتواند از آن‌ها استفاده نماید؛ اما انجینران وزارت دفاعِ امارت اسلامی -که دست‌‌شان درد نکند- با مهارت، توان‌مندی و تجربه‌های‌شان با کسب موفقیت در ترمیم انواع گوناگون تجهیزات جنگی، روزبه‌روز ما را شگفت‌زده کرده و این تجهیزات را برای استفاده، جزو ناوگان جنگی وزارت دفاع قرار دادند.

این تجهیزات نظامی که ترامپ از امارت اسلامی درخواست بازپس‌گیری آن‌ها را دارد، معاملهٔ تجاری جزو معامله‌های تاجر آمریکایی نیست، بلکه غنیمت پیروز میدان؛ مردم افغانستان است. امارت اسلامی با شجاعت تمام، با هرکسی که بخواهد به وحدت، امنیت و استقرار کشور و مردم دست‌درازی کند، مبارزه می‌کند.