خاموشی؛ جوهر ذاتی ملا محمدعمر -رحمه‌الله-

در مورد أمیرالمؤمنین ملا محمدعمر مجاهد -رحمه‌الله- گفته می‌شود که شخصیتی خاموش بود، حتی برخی از مخالفانش این ویژگی را نوعی عیب می‌پندارند. معاون اول رژیم پیشین در یک مجلس رسمی، به نقل از استاد اکبری گفته بود که ملا محمدعمر -رحمه‌الله- با او زیاد صحبت نکرده است.

بلی، در دنیای معاصر که عصر تبلیغات و رسانه‌ها به شمار می‌رود، سخن‌گفتن زیاد نوعی کمال محسوب می‌شود؛ اما اگر با نگاهی عمیق‌تر بنگریم، جوهر ذاتی انسان در سخن‌گفتن زیاد نه، بلکه در خاموشی و تفکر نهفته است. از همین‌جاست که صوفیان کرام گفته‌اند: خاموشی به مراتب دشوارتر و سنگین‌تر از سخن‌گفتن است. در یکی از ضرب‌المثل‌های افغانی نیز آمده است: «گفتن خوب است؛ اما به درجهٔ خاموشی نمی‌رسد».

تجربه‌ها نیز نشان داده‌اند که افراد خاموش، افکاری سرشار از مروارید و گوهری در ذهن دارند. مهم‌تر از همه، خاموشی نشانهٔ تسلط انسان بر نفس و حواس خویش است. در تاریخ نیز می‌بینیم که کارهای بزرگ را کسانی به انجام رسانده‌اند که روحانیتی عمیق داشته و بر نفس خود مسلط بوده‌اند.

به خوبی دقت کنید، آنانی که در برابر استعمار بپا خاسته‌اند؛ همچون امام شامل، عبدالقادر الجزایری، سید المهدی، السنوسی، شیخ‌الهند، سوات‌آخند، هدۀ ملا صاحب، ملا مشک عالم و ایپی فقیر (رحمهم‌الله)، همگی کسانی بودند که بر خویشتن تسلط داشتند و از معنویت والایی برخوردار بودند.

بلی، این‌گونه مردان کمتر سخن می‌گویند؛ اما عمل‌شان محکم و استوار است. زبان‌شان خاموش است، ولی کارنامه‌های‌شان فریاد می‌زنند که کی هستند و چه ارزشی دارند.

بنابراین، اگر از أمیرالمؤمنین ملا محمدعمر مجاهد -رحمه‌الله- سخنرانی‌ها و گفت‌وگوهای زیادی به‌جای نمانده، جای تعجب نیست؛ زیرا وی در راستای سیاست اسلامی، حاکمیت شرعی، استقلال، پاسداری از ارزش‌های اسلامی و ملی، تأمین امنیت مردم و استواری جامعه، چنان شاهکارهایی از خود به یادگار گذاشته است که امروز تمام جهان کفر و مزدوران آن‌ها، محو این آثار شده‌اند.