تداوم جنایت رژیم صهیونیستی غاصب در غزه و بحران نسل‌کشی خاموش با گرسنگی

توجه: مقالات وب‌سایت الاماره دری تنها نظر نویسندگان است و لزوماً این وب‌سایت نیست.

رژیم غاصب صهیونیستی بار دیگر فراخوان ده‌ها هزار نفر نیروی ذخیرهٔ خود را صادر کرد تا منطقه‌ی غزه را زیرورو کنند و باقیمانده‌ اسیران ۷ اکتبر را به هر قیمتی و با هر جنایتی نجات دهند.

 

آن‌چه مسلم است، اینکه سران این رژیم تا به حال نتوانسته‌اند به اهداف‌شان برسند، و در حقیقت در این مسیر شکست خورده‌اند.

نتانیاهو بارها از سوی خانواده‌ی این اسیران و مخالفان متهم شده است که مذاکرات با حماس را عمدا برهم زده است، چون قصد دارد از جنگ در غزه برای رسیدن به مقاصد سیاسی خود سود ببرد و اسیران را بهانه‌ای برای تحقق این مقاصد قرار بدهد.

 

دو ماه از محاصره‌ی همه‌جانبه، بحران انسانی، گرسنگی و قحطی عمدی در باریکه‌ی غزه ‌می‌گذرد و این بحران وارد مرحله‌ای بسیار خطرناک و دردناک شده است. بنابر اعلام برنامه‌ی جهانی غذا، وابسته به سازمان ملل و دیگر نهادهای بشردوستانه، ذخایر گدام‌های غزه رو به اتمام است و نزدیک به دو میلیون آواره و بی‌سرپناه در آستانه‌ی مرگ دسته‌جمعی قرار دارند.

 

پس از اینکه جنگ ویران‌گر و نسل‌کشی بی‌سابقه و فروریختن ۹۰ هزار تن بمب (معادل ۴ بمب اتم) کمکی به تحقق اهداف اسرائیل و نتانیاهو و پیروزی در غزه نکرد، از دو ماه پیش همه‌ی گذرگاه‌های این منطقه‌ی بسیار کوچک را مسدود کرده و مانع واردشدن هر نوع مواد غذایی و دارویی شده‌اند، به امید اینکه آن‌چه با قتل و کشتار و تخریب جنون‌آمیز به دست نیامده است، با استفاده از سلاح بی‌رحمانه‌ی گرسنگی و تشنگی علیه دو میلیون انسان و صدها هزار کودک و نوزاد حاصل شود.

 

بر اساس گزارش‌های وارده از غزه، اگر ظرف دو هفته‌ی آینده مواد غذایی وارد این منطقه نشود، تصاویر کودکان کشته‌شده بر اثر گرسنگی، صفحات مجازی و شبکه‌های تلویزیونی را پر خواهند کرد. هم‌اکنون نیز تصاویر کودکان گرسنه و گریان غزه در صف دریافت غذاهای کم و ناچیز برای خود و خانواده‌های‌شان هر وجدانی را نیش می‌زند و بیدار می‌کند و در برابر این حجم درندگی و وحشی‌گری و قتل عام و استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح در این سطح گسترده، غیرت و حمیّت انسانی را برمی‌خیزاند، آن‌هم در قرن بیست‌ویکم که شعارهای مدعیان حقوق بشر گوش آسمان را هم کر کرده‌اند.

 

رژیم صهیونیستی غاصب در این جنگ ۱۱۵ شفاخانه و مرکز درمانی را ویران، ۱۴۰۲ داکتر و کادر درمان و ۲۱۰ خبرنگار و ژورنالیزم (بیشتر از آمار دو جنگ جهانی، جنگ ویتنام و کره و…) را ترور و ۱۷ هزار شاگرد و معلم را قتل عام کرده است. چاه‌های آب را ویران و برق منطقه را قطع کرده و کلاً هیچ نشانه‌ای از حیات و زندگی سالم باقی نگذاشته است. اما در این میان، جهان در برابر این فاجعه تاریخی ساکت است و اگر هم اعتراضی صورت می‌گیرد، غالباً در کشورهای غربی است که حکومت‌ آن‌ها نیز مانند کشورهای منطقه جز محکوم‌کردن رسانه‌ای و در قالب نوشته، کاری نمی‌کنند و آمریکا هم حامی و پشتیبان‌شان است.

 

در سطح منطقه هم هیچ تحرک دیپلماتیکی از هیچ طرفی صورت نمی‌گیرد، انگار همه تسلیم یکه‌تازی اسرائیل شده‌اند و از ترس او توان و جرئت اظهار وجود ندارند. انگار این فقط غزه است که در مقابل رژیم صهیونیستی ایستاده و نبرد تن‌به‌تن می‌کند، در حالی که خواسته‌ی کودکان غزه ارسال ارتش و تسلیحات نیست، بلکه ارسال غذا و دواست، اما ۲۲ کشور عربی و ۵۷ کشور اسلامی علی‌رغم این‌همه شعارهای دهن‌پرکن، قادر به ارسال یک قوطی شیرخشک برای کودک غزه‌ای نیستند.

 

پیامدهای وخیم آن‌چه امروز در غزه می‌گذرد، برای دهه‌ها دامن‌گیر منطقه خواهند بود، چون با فروپاشی نظام اخلاق جهانی و این حجم از جنایت‌، دستان مستبدان برای ارتکاب جرم و جنایت بازتر خواهد شد.

 

آنچه در غزه رخ داد و در حال وقوع است، چهره‌ی همه‌ی مدعیان حقوق بشر را نمایان ساخت و نشان داد که نظام خودساخته‌ی بشر به نام دموکراسی ناکام است، پس باید فکر دیگری کرد و طرح نو چید، و گرنه باید منتظر جنایت‌ها و نسل‌کشی‌های دیگر بود.