تخریب و قتل عام سیستماتیک غزه

سخن‌روز:

از چند روز به اینسو، بمباردمان‌های سنگین در غزه‌ی فلسطین از سوی اسرائیل جریان دارد. فلسطینیان روزهای عید را هم زیر بمبارد و باروت سپری کردند. اگرچه کشتار و شکنجه‌ی مسلمانان فلسطینی به دست اسرائیل قضیه‌ی کهنه و تکراری است، اما این بار وحشت اسرائیل نسبت به هر بار بسیار جدی و بی‌رحمانه است، که خطر تخریب کل غزه را به میان آورده است.
غزه از مناطق پرجمعیت جهان شمرده می‌شود. پس از اشغال فلسطین، اغلب باشندگان اصیل این کشور (که مسلمانان اند) در همین ساحه‌ی محدود ۳۶۰ مربع کیلومتری گردهم آمده اند. این زیادت جمعیت، غزه را به شهر ساختمان‌ها و برج‌های بلند تبدیل کرده است. اما اکنون ارتش اسرائیل به تلاش‌های منظم برای تخریب برج‌های مسکونی و اقامتگاه‌های فلسطینی‌ها آغاز کرده اند، تا فلسطینانِ آواره را بار دیگر بی‌سرپناه بسازند.
به اساس معلومات اخیر، نیروهای اسرائیل با حملات هدفمند شان تا اکنون حدود صد ساختمان‌های ملکی/مسکونی را ویران کرده‌اند که ازان جمله در ۶ آن ده‌ها خانواده زندگی می‌کردند. بنا بر یافته‌های تلویزیون الجزیره، ارتش اسرائیل برای تخریب بلند منزل‌ها از میزایل‌های بال‌دار و پیشرفته‌ی JBU-39 استفاده می‌کند که به هدف تخریب تاسیسات قوی نظامی ایجاد شده، اما در فلسطین برای تخریب خانه‌ها به کار برده می‌شود.
از حقایق فوق دانسته می‌شود که ارتش اسرائیل پلان تخریب سیستماتیک غزه و قتل عام باشندگان آن را دارد. خبرهای تازه گزارش می‌دهد که تنها صبح (امروز) دوشنبه بیش از ۶۰ بمبارد انجام یافته و سبب تخریب و تلفات سنگین گردیده است.
تا اکنون هیچ گامی برای جلوگیری از تخریب و قتل عام غزه برداشته نشده است. سازمان ملل متحد، کانفرانس اسلامی و کشورهای منطقه و جهان تنها با اعلامیه‌های کاغذی در برابر این طوفان هلاکت‌بار آتشین واکنش نشان داده اند. اعلامیه‌های که شاید مقامات ظالم اسرائیل برای خواندن آن هیچ زحمت نکشند.
برج‌های غزه پیش‌روی جهانیان و امت اسلامی ویران می‌شود، کودکان، زنان و جوانان در داخل خانه‌های شان کشته می‌شوند، حتی نهادهای خیریه و رسانه‌ها نیز مصون نیستند. اما کسی نمی‌پرسد که این ظلم چرا دوام دارد؟ و به اسرائیلی‌های غاصب از روی کدام قانون اجازه‌ی اینگونه جنایات و معافیت داده شده است.
فاجعه‌ی غزه اگر برای مردم فلسطین آزمون عزم و مقاومت است، از سوی دیگر برای وجدان و عاطفه‌ی بشریت نیز آزمون بزرگی است. سکوت مرگبار جامعه بشریت در برابر این قتل عام ثابت می‌سازد که بشریت اصالت خود را تا چه حدی باخته است. اکنون قانون جنگل در جامعه انسان‌ها حاکم است و ضعیفان باید طعمه‌ی زورمندان شوند. این خموشی نشان می‌دهد که همه قوانین جهانی، اعلامیه‌های حقوق بشر و شعارهای بشردوستی دروغ است، که هیچ جنبه عملی ندارد.