نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
این روزها دوباره کلمهٔ «تاپی» روی زبان عام‌وخاص افتاده، و در هر گوشه‌وکنار این سرزمین، سخن از افتتاح این پروژهٔ بزرگ است؛ پروژه‌ای که اولین‌بار نیز امارت اسلامی در دور اول حکومتش بر افغانستان در سال ۱۹۹۶ میلادی، از آغاز آن سخن به میان آورد.
درآن زمان دو شرکت بریداس آرژانتینی و یونوکال آمریکایی برای اجرای این طرح به رقابت پرداختند؛ اما تاجیکستان شرکت بریداس را برای جلوگیری از نفوذ آمریکا به کشورهای آسیای میانه انتخاب نمود، و همین امر باعث شد تا آمریکا از اجراشدن این پروژه جلوگیری نماید.
بعد از سقوط امارت اسلامی و روی‌کارآمدن نظام دست‌نشاندهٔ سابق، اگرچه این پروژه در سال‌های ۲۰۱۰، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۸ نیز افتتاح شد؛ اما بنابر دخالت کشورهای همسایه هیچ‌گاه کار آن به صورت عملی آغاز نگردید.
ادارهٔ کابل به‌خاطر بی‌کفایتی و عدم استقلال، ناتوان از اجرای این پروژه بود و دیگر قدرت‌ها نیز به‌خاطر جلوگیری از سرپاایستادن افغانستان، در مقابل آغاز کار عملی «تاپی» سنگ‌اندازی می‌نمودند.
این موارد باعث شده بود تا افتتاح این پروژه برای ملت رنج‌دیدهٔ افغانستان همچون رویایی دست‌نیافتنی تلقی شود، و کم‌تر کسی تمنای آغاز کار عملی آن را در سر بپروراند.
اما خوش‌بختانه با برچیده‌شدن نظام سابق و فرار اجیران بیگانگان، باری‌دیگر افغانستان زیر سایهٔ فرزندان راستینش، قدم به‌سوی فردایی روشن برمی‌دارد و هر روز بیش از قبل خبر از آبادی و پیشرفت آن به گوش می‌رسد.
سرانجام کار عملی پروژهٔ تاپی بعد از سه‌دهه انتظار آغاز شد و در کنار آن پروژه‌هایی نظیر: مرحله اول پروژهٔ تاپ، پل خط‌آهن به امتداد ۱۷۶،۸ متر در گذرگاه سرحدآباد، ساخت دستگاه کمپریسور گاز منطقه شاتلیق، ساخت‌وساز لاین فایبر نوری در مسیر سرحدآباد ـ هرات، ساخت‌وساز خط‌آهن تورغندی ـ سنوبر در مسیر تورغندی ـ هرات و ساخت‌وساز مجموعه هنگرهای معیاری و بزرگ در ایستگاه خط‌آهن بندر تورغندی نیز آغاز گردید.
پروژه‌هایی که الحمدلله هرکدام به تنهایی خود، قدمی بزرگ در راستای پیشرفت این کشور و بهبود وضعیت معیشتی مردم آن محسوب می‌شود و نویدبخش فردایی بهتر برای این ملت مجاهدپرور است.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاهها بسته است.