بیایید باهم وطن مان را بسازیم!

نویسنده: محمد

سخنی با آنانی که هنوز هم از تبلیغات دشمن متأثر هستند: آیا آن زمان فرا نرسیده‌است که برای پیشرفت وطن عزیزمان دست در دست هم‌دیگر بنهیم و از اختلاف و تفرق جدّا خوداری کنیم؟ آیا آن‌وقت نرسیده‌است تا بدانیم دشمنان ما نمی‌خواهند ما در زیر سایهٔ اسلام و رهبری امارت اسلامی راحت زندگی کنیم؟ آیا هنوز متوجه دوگانگی، تعصب، عداوت و کینه دشمنان نشده‌ایم؟

این را بدانیم که هیچ‌گاه دشمن، خواهان پیشرفت، ترقی، انکشاف و توسعهٔ کشور ما نیست. هدف دشمن از تمام این تبلیغات رسانه‌ای این است که ما بار دیگر به دوران جنگ و خون‌ریزی برگردیم و نسبت به هم‌دیگر بدبین باشیم.

دشمنان همیشه در تلاش هستند تا کشور ما خودکفا نبوده و در تمام ابعاد زندگی به آنان نیازمند باشد؛ ولی حکومت امارت اسلامی افغانستان برای همگان ثابت ساخت که ما بدون نیاز به کمک‌های کشورهای خارجی و با وجود تحریم‌ها و با کم‌ترین امکانات می‌توانیم بار دیگر خشت‌های آبادانی و اعمار این کشور را روی هم بگذاریم و از امواج متلاطم و طوفان‌های سهمگین، چالش‌های اقتصادی، بی‌کاری‌های فراوان و سیه‌کارهایی که حکومت پیشین برای ما به ارمغان آورده بود، عبور کنیم و شاهراه سعادت را بیابیم و در جهت آن گامزن باشیم.

امروزه همان‌طوری که مشاهده می‌شود بستر مناسب برای آبادانی و پیشرفت وطن ما هموار گردیده‌است. مسئولین همواره در تکاپو هستند تا برنامه‌ها، طرح‌ها و پلان‌های جدیدی را برای اعمار و بازسازی وطن عزیزمان عملی سازند.

با تلاش، پشتکار و زحمت‌های بی‌وقفهٔ مسئولین در زمینه‌های مختلف، پروژه‌های خورد و کلان در حال اجرا است. در بخش تعلیم‌وتربیهِ درست فعالیت‌ها جریان دارد. جاده‌ها درست می‌شوند. اقتصاد در حال رونق گرفتن است.

امنیت سرتاسری برقرار شده است؛ در بخش‌های مختلف گام‌هایی برداشته شده است؛ اما باید بدانیم که آبادانی یک کشور زمانی ممکن است که ملت دوشادوشِ مسئولین در حرکت باشند و همه با هم این مسیر را طی کنند؛ زیرا یک‌دست صدا ندارد. بیایید باری دیگر دست در دست هم‌دیگر بدهیم و به دشمنان ثابت کنیم که ما دیگر استعمار و استثمار دشمنان را قبول نمی‌کنیم. ما دیگر فریب دروغ‌ها، دسایس و مکرهای دشمن را نمی‌خوریم.

اگر منتظر افراد دیگر هستیم تا کشورمان را بسازند، قطعا در اشتباه هستیم. تاجران ما باید به جای این‌که در کشورهای دیگر سرمایه‌گذاری می‌کنند، در کشور خود اشتغال‌زایی کنند و جوانان برومند کشور را مشغول به‌کار سازند و به آنان اجازه ندهند که در راه‌های هجرت و غربت پرپر شده و به کام مرگ فروغلتند. تمام اقشار سعی کنند که در این راستا سهیم باشند و بدانند که هیچ‌کس حاضر نیست خانهٔ کسی را بسازد و آباد کند که او نسبت به خانه‌اش بی‌توجه است. کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من.