نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
خبر دردناکی که دیروز رسانه‌ها آن را منتشر کردند: “چهار کودک به علت سردی هوا در غزه جان دادند”، نشان می‌دهد که دنیا دیگر مردم غزه را فراموش کرده‌است. با گذشت ۱۴ ماه جنگ، بمبار، سرازیرشدن انواع موشک‌ها و مسدودشدن تمام راه‌های مواصلاتی و قطع‌شدن ارتباط با جهان بیرون، دیگر مردم غزه با زندگی خداحافظی کرده‌اند. آنانی که برای تهیه‌ی یک قرص نان برای کودکان‌شان، نیمه‌های شب در صف نانوایی‌هایِ باقی‌مانده در غزه ایستاد می‌شوند و بعد از گذشت پنج الی شش ساعت، حتی تکه‌ی نانی به‌دست نمی‌آورند که به خانه‌های‌شان ببرند و به فرزندان‌شان بدهند، به چه چیزی دل خوش کنند؟ آنانی که خانه و کاشانه‌های‌شان تخریب و ویران شده‌است و خیمه‌هایی که در طول آوارگی و بی‌سرپناهی از آن استفاده می‌کردند، نیز ژنده و فرسوده شده و در مقابلِ بادهای سوزناک و سرمای استخوان‌‌سوز تاب نمی‌آورد به کجا پناه ببرند و چکار کنند؟
مردم غزه واقعا فراموش شده‌‌اند! مردم غزه تنها مانده‌اند! اهالی غزه دیگر از مردمِ جهان قطع امید کرده‌اند. صداهای‌شان در حنجره‌های‌شان خفه شده‌است و بغض شدیدی گلوی‌شان را گرفته‌است. روزانه چندین مکان بمباران می‌شود. شفاخانه‌ها از کارافتاده‌اند. بیش از ۴۵ هزار شهید، هزاران زخمی و هزاران مفقود. روزانه تصاویری زیادی از کودکان، بزرگ‌سالان مرد و زن منتشر می‌شود که به خاک‌وخون غلتیده‌اند. جثه‌های کودکان دل هر فردی را که وجدان بیدار داشته باشد به درد می‌آورد.
در تصویر بالا کودکی از غزه را می‌بینید که بر اثر گرسنگی و قحطی در غزه، تمام گوشت‌های بدنش را از دست داده و فقط استخوان‌های نحیف و لاغرش باقی مانده‌اند. این صحنه‌های دل‌خراش باید همه‌ی ما را فکرمند سازد. همه‌ی مسلمانان جهان باید با هر نحوی ممکن با مردمِ غزه همکاری کنند. اگر دست روی دست بگذاریم و بی‌تفاوت بشینیم بدانیم که سخت مؤاخذه خواهیم شد.
آنانی که توانایی دارند چه فکر می‌کنند آیا می‌توانند روز قیامت خود را از محکمه‌ی رب‌العالمین خلاص نمایند؟ آیا می‌توانند این نسل‌کشی را نادیده بگیرند؟
اگر ۱۴ ماه نسل‌کشی، تخریب خانه‌ها، بمباران شفاخانه‌ها، کشتن روزنامه‌نگاران و خبرنگاران حاکمان کشور اسلامی به‌ویژه کشورهای عربی را بیدار نکرده‌است پس چه چیزی می‌تواند آنان را از این خواب غفلت بیدار کند؟ غربیانی که برای مُردن سگان و گربه‌ها گریه می‌کنند، چرا شهادتِ کودکان، مادران، پدران و محاسن‌سفیدان آنان را تکان نمی‌دهد؟ چرا گرسنگیِ کودکان غزه و جان‌باختن‌شان بر آنان تأثیری نمی‌گذارد؟ آن اطفالی که تا حالا شهید نشده‌اند و بمب‌های مهلک و کشنده، جان آنان را نگرفته و زنده مانده‌اند نیز امکان دارد بر اثر بی‌توجهی کشورهای اسلامی و عربی از دست بروند.
شاید اطفالی که اکنون در فلسطین زنده‌اند
تا رسد شعرم به این مصراع، دیگر نیستند
از نگاه غربیان انگار در مشرق‌زمین
مادران داغ کودک‌دیده مادر نیستند
نزد آنانی که می‌گریند در سوگ سگان
صحنه‌های قتل انسان گریه‌آور نیستند
کاش بی‌بی‌سی سوال از باربی‌سازان کند:
این عروسک‌ها که می‌سوزند، دختر نیستند؟
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاهها بسته است.