نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
بیش از هفت ماه است که غزه زیر آتش رژیم اسرائیل و با حمایت تمام‌قد دولت‌های غربی در آتش و خون می‌سوزد. دولت‌های اسلامی هم آنان را تأیید یا رد می‌کنند؛ هرچند در ظاهر امر اکثر دولت‌های اسلامی این جنایت هولناک و شنیع اسرائیل را تقبیح و برای ایجاد یک آتش‌بس دایمی و راه‌حل نهایی اجلاس و نشست برگزار می‌کنند، اما پشت صحنه با آنان اظهار همفکری و همدردی می‌کنند و دست بر سینه جلوی‌شان می‌ایستند و تابع امرشان هستند. ازهمین‌رو، حتی پیش از برگزاری این اجلاس همین انتظار مبرهن می‌رفت که در این گردهمایی آبی برای ملت مظلوم غزه گرم نشود و منفعتی برای حال اهالی آن رقم نخورد. همچنین بیانه‌ی بدون پشتوانه‌‌ی حضار و نمایندگان نشان داد که این کشورها کاملاً از نفس و تاب‌وتب افتاده‌اند و بی‌خاصیت شده‌اند. نه اختیاری از خودشان دارند و نه می‌توانند و نه می‌خواهند کار درست را انجام بدهند.
مهم‌ترین حرفی که سران کشورهای عربی در این اجلاس منامه بحرین گفتند، این بود که در غزه باید آتش‌بس برقرار شود و راه اجرای طرح دوکشوری در فلسطین هموار و زمینه‌اش مساعد گردد. دبیرکل سازمان ملل هم که در این اجلاس شرکت کرده بود، مثل همیشه از آنچه ظرف هفت ماه اخیر در غزه اتفاق افتاده بود، اظهار تأسف کرد و دوباره بر جایش نشست تا با همین نمایش کاذب و سیاه‌نمایی حداقل همان حقوق ماهیانه حدود ۳۰ هزار دالری‌اش حلالش شود و راحت از گلوی خودش و خانواده‌اش فروبرود.
اجلاس سران عرب در بحرین درست زمانی برگزار شد که تجاوز نظامی رژیم صهیونیستی به «رفح» دوباره شروع شده بود. علی‌رغم هشدارهای پیاپی بین‌المللی و مخالفت‌های مردمی در سراسر جهان با این تجاوز، سران این رژیم اعلام کرد‌ه‌اند که این تنها نقطه‌ی باقی‌مانده از نوار غزه را نیز با خاک یکسان خواهند کرد. اگر اجلاس منامه قرار بود خاصیتی و خروجی داشته باشد و راه‌حلی پیش رو بگذارد، می‌بایست تصمیمی جدی و عملی می‌گرفت که به موجب آن، رژیم صهیونیستی و حامیانش، به‌ویژه دولت آمریکا، مجبور و ناچار به توقف جنایات علیه مردم غزه و پاپس‌کشیدن از حمله به رفح می‌شدند. متأسفانه در بیانیه‌ی پایانی این اجلاس، سران عرب به تکرار شعارهای بی‌پشتوانه‌ای از قبیل اینکه نیروهای حافظ صلح باید در فلسطین مستقر شوند، اسرائیل از رفح عقب‌‌نشینی کند و امکان کمک‌رسانی به مردم غزه باید فراهم شود، اکتفا کردند. اگرچه برخی از سیاسیون این جلسه را نوعی اعمال فشار بر اسرائیل تلقی می‌کنند، اما ظاهراً هیچ نتیجه‌ی ملموسی در چنته نداشته است، جز اتلاف‌وقت و برگزاری تئاتری در عرصهٔ بزرگ سیاست با حضور آماتوران میدان سیاست. در مورد بدون پشتوانه‌بودن شعارهای دولت‌های اسلامی دیگر و سران عرب در بیانیه پایانی‌شان نیز همین بس که دولت آمریکا بلافاصله بعد از اجلاس سران عرب، اعلام کرد که ارسال سلاح به اسرائیل را از سر می‌گیرد و ازهمین‌رو، رژیم صهیونیستی نیز حملاتش به رفح را تشدید کرد. مهم‌تر اینکه، در مورد طرح دوکشوری برای فلسطین همه‌ی حضار شاهد بودند که وقتی مجمع عمومی سازمان ملل با رأی بالا به عضویت کشور مستقل فلسطین رأی داد و از شورای امنیت این سازمان خواست الزامی‌بودن آن را تصویب کند، نماینده‌ی رژیم صهیونیستی در سازمان ملل در برابر چشمان حیرت‌زده‌ی اعضای این سازمان منشور سازمان ملل را به داخل دستگاه خردکن انداخت و آن را ریزریز کرد تا سرکش‌بودن و تن‌ندادن این رژیم نسبت‌به تصمیمات بالاترین مجامع جهانی را به نمایش بگذارد. نماینده‌ی این رژیم اشغالگر و جنایتکار علاوه‌بر این اقدام گستاخانه و غیرقانونی، به نمایندگان کشورهای عضو سازمان ملل در حضور خود آنان اهانت کرد و چندبار خطاب به آنان به‌خاطر رأی‌دادن به عضوشدن کشور مستقل فلسطین در سازمان ملل، گفت: «شرم‌تان باد.»
بنابراین، جهان غرب به‌خصوص اسرائیل نشان داد که به هیچ تعهدنامه‌ای پایبند نیست و تسلیم هیچ تصمیمی علیه عملکردهایش نخواهد شد. به نظرم شاید این یک اشتباه بزرگ برای کسانی باشد که تصور می‌کنند با ادامه‌ی روند بقا و موجودیت کشوری مزعوم به‌نام اسرائیل می‌توانند برای منطقه‌ی خاورمیانه صلح و ثبات پیش‌بینی کنند و امیدوارانه بیندیشند.
اگر ۷۴ سال جنایت مستمر صهیونیست‌ها در فلسطین و تمام منطقه‌ی خاورمیانه را هم به حساب نیاوریم، همین جنایاتی که در هفت ماه اخیر در غزه و کرانه‌ی غربی مرتکب شده‌اند، کافی است و نشان می‌دهد که وجود رژیم صهیونیستی شرارت محض است. بسیاری از خردمندان دنیا حیرت‌زده شده‌اند که چگونه می‌شود هم حامی حقوق بشر بود هم مرتکب جنایت علیه بشر شد!
جنگی که امروز در غزه و فلسطین اشغالی روان است، جز نسل‌کشی چیزی دیگر نیست. کشورهای اسلامی به‌جای جلسه‌گرفتن در این کشور و آن منطقه اقدامی عملی از خودشان نشان بدهند؛ درغیراین‌صورت، باید منتظر گسترش این غده‌ی سرطانی در کل منطقه بود.
دیدگاهها بسته است.