اشغال منفور است؛ چه امریکایی و چه ترکی!

محمد داود مهاجر

براساس پیمان دوحه، که در تاریخ ۱۰ حوت ۱۳۹۸ در محضر جهانیان به امضا رسید تمامی نظامیان اشغالگر (آمریکا و ائتلافیانش) باید از افغانستان بیرون شوند. نسبت به مواد این پیمان، نیروهای ناتو (و منجمله ترکیه نیز) باید خارج شوند و بگذارند تا افغان‌ها درمیان خود به توافقی دست یابند. باقی ماندن نیروهای ترکیه در کابل که جزئی از اشغالگران ناتو به‌حساب می‌آیند نقش مثبتی در روند صلح ندارد و بلکه آن را مکدر می‌کند.

دولت جمهوری ترکیه از دیر بازیست که وارد بازی خطرناکی در کشور ما افغانستان شده است. نخستین اشتباه دولتمردان ترکی، حضور نظامی ایشان، زیر چتر ناتو علیه مردم مستضعف افغانستان است. همگام‌شدن ایشان با اشغالگران، جرمی نابخشودنی‌ست که باید جبرانش کنند.

حدود بیست سال است که مردم افغانستان توسط ائتلاف ناتو بدترین انواع ستم‌ها و بمباردمان‌ها را با قیمت جان‌های‌شان خریدند و بعد از قربانی‌های زیادی، اشغال‌گران را مجبور به عقب‌نشینی نمودند. دراین مدت خون هزاران انسان بی‌گناه، اطفال و زنان بی‌دفاع ریخته شد و هزاران آبرو هتک حرمت شد؛ آیا نظامیان ترکی که در آرایش نظامی ناتو سهیم بوده‌اند و داعیهٔ اسلام دارند چنین گناهی را تحمل کرده می‌توانند؟ زمانی‌که شعار دفاع از مظلومان را سرمی‌دهند پس چرا در بربریت غربی سهیم شدند؟!

اشغال یک سرزمین اسلامی توسط اشغال‌گران کافر و بعدش مشارکت کشوری اسلامی مانند ترکیه که خود را «وارث خلافت عثمانی» می‌داند، چه معنایی دارد؟! دولت ترکیه باید موقف خود را در قبال ملت مظلوم افغانستان تغییر دهد!

چند مدت پیش نیز ترکیه قرار بود میزبان نشستی باشد که بابرنامه‌ریزی دقیق اشغال‌گران ترتیب یافته بود و می‌خواستند امارت اسلامی را غافلگیرانه بسته‌ای آماده مانند «بُن» روی شانه‌هایش بنهند که با فراست ایمانی بزرگان امارت اسلامی شناسایی و پشت‌پا زده شد.

و هم‌اکنون که اشغال‌گران در آستانهٔ بیرون شدن هستند و به زودی -ان شاءالله- سرود آزادی را می‌سراییم دولت ترکیه باز وارد بازی جدیدی در خاک ما شده است و با بهانه‌هایی واهی برای دوام اشغال کف می‌زند!

گویند که «آزموده را آزمودن خطاست». مردم اشغال‌ستیز افغانستان در طول تاریخ‌شان به بی‌گانگان باج نداده‌ و یوغ بردگی آنها را قبول نکرده‌اند. درهمین خاک شما مجاهدانی را می‌توانید سراغ بگیرید که نزدیک‌ترین افراد خانواده‌شان مانند پدر و برادر را به‌خاطر اینکه در صفوف اشغال‌گران قرار داشته‌اند کشته اند؛ آیا چنین ملتی اشغال ترکی را می‌پذیرد!

دولت ترکیه باید از سهیم‌بودن در ریختن خون هزاران مسلمان از ملت ما پوزش بطلبد و خواهان بخشش باشد و در آستانهٔ پیروزی این ملت، مددگار این مردم باشد؛ نه اینکه میدان جدیدی از شطرنج را در منطقه باز کند و بازیگران جدیدی را فرابخواند.

سخنان جدید دولت ترکیه مبنی بر ماندن در میدان هوایی کابل دوام‌بخش اشغال است و پشت‌پا زدن به پیمان دوحه، پیمانی که همه آن را پذیرفتند و جهانیان شاهدش بودند.

از ملت مسلمان ترکیه خواستاریم تا از دولت‌مردان خود بخواهند روزنهٔ صلحی را که باز شده است بر ما نه بندند و دروازهٔ اشغال را با بازیگران جدیدی باز نگذارند و امیدهای مسلمانان به دولت ترکیه را خدشه‌دار نکنند؛ وگر نه چهرهٔ مردم ما را تنها با غضب خواهند دید!