از نیمروز تا بدخشان، یک افغانستان

در گذشته، افغانستان همچون پیکری زخمی، به دست قدرت‌ها، زبان‌ها و احزاب سیاسی به جزیره‌هایی جدا از هم تقسیم شده بود. هر منطقه، رنگ و رأی خود را داشت و هر گروه، سودای برتری و حاکمیت خویش را در سر می‌پروراند.

زمانی که اوضاع امنیتی امروز کشور را با اوضاع امنیتی زمان حکومت سابق مقایسه می‌کنیم، به روشنی درمی‌یابیم که چه نعمت عظیمی نصیب مردم افغانستان شده است.

در گذشته‌ای نه چندان دور، هر روز ده‌ها و صدها فرد، در گوشه و کنار افغانستان، جان خود را از دست می‌دادند. فجایع اخلاقی، ترویج منکرات و فرهنگ غربی، آرام‌آرام جای فرهنگ ناب اسلامی را می‌گرفتند. امنیت نه تنها در سطح ملی که حتی در محدوده‌ یک ولسوالی یا قریه نیز وجود نداشت، چه برسد به اینکه کسی بتواند از نیمروز تا کابل و بدخشان، بدون هیچ هراس و با اطمینان خاطر سفر کند.

اما حالا، در ایام عید و تعطیلات، عموم مردم عزیز و حتی بزرگان امارت اسلامی و چهره‌های سرشناس کشور، آزادانه و با آرامش خاطر، برای دیدار با اقوام و دوستان، و یا بازدید از مناظر طبیعی ولایات مختلف به دورترین نقاط سفر می‌کنند و صحیح و سلامت به خانه بازمی‌گردند. امنیت به‌گونه‌ای برقرار شده که کوچک‌ترین تهدیدی آنان را نمی‌آزارد.

در ایام تعطیلات، جاده‌ها مملو از موترهای بازدیدکنندگانی است که جهت سیر و بازدید به مناطق مختلف کشور سفر می‌کنند. این رفت‌وآمدهای پرشور، جنب‌وجوش کم‌سابقه‌ای را در کشور ایجاد کرده که هر بیننده‌ای را به تحسین وا‌می‌دارد.

آری، به فضل و کرم پروردگار، افغانستان امروز، چهره‌ای متفاوت با سه یا چهار دهه‌ی گذشته دارد. اکنون امنیتی سراسری از نیمروز تا بدخشان حاکم است. مردم اعم از اقوام، زبان‌ها و رنگ‌های گوناگون، در سایه این امنیت رفت‌وآمد می‌کنند، بی‌آنکه کسی مانع‌شان شود یا از آنان پرس‌وجویی داشته باشد.

بعد از نعمت سلامت جسم، «امنیت اجتماعی» یکی از مهم‌ترین ارزش‌ها در زندگی یک ملت است و امروز، به برکت فضل الهی و فداکاری‌های بی‌دریغ مجاهدان راه خدا، این نعمت بزرگ تحقق یافته است. نیروهای اشغال‌گر، با قدرت ایمان و اراده‌مان از خاک ما رانده شدند، شریعت اسلام حاکم گشت و امنیت کامل، سراسر افغانستان را در بر گرفت.

مردم از تغییر وضعیت امنیتی راه‌ها سخن می‌گویند. کسی می‌گفت: «در گذشته، از فلان منطقه تا فلان منطقه، تا زمانی که یک کاروان بزرگ از موترها شکل نمی‌گرفت، کسی جرأت عبور نداشت. در مسیر، هر پوسته‌ امنیتی کاروان را به پوسته بعدی می‌سپرد و در این میان، از آنان مبالغی نیز به عنوان کارمزد دریافت می‌کردند».

اما امروز، نه از آن پوسته‌ها خبری است و نه از کاروان‌ها. هر فرد، با خانواده و کودکانش، آزادانه و با اطمینان خاطر به هر سویی که بخواهد، سفر می‌کند و آرامش، سرزمین افغان‌ها را به آغوش گرفته است.

الحمد لله الذی بنعمته تتمّ الصالحات.