دهم حوت و امضای تاریخی

دنیا همه چشم‌انتظار رخداد تاریخیِ دیگر برای افغانستان بود. خبرنگاران حاضر در نشست، و مردم در خانه‌ها، پشت گیرنده‌های خود نشسته بودند و منتظر مهم‌‌ترین امضای این دوره بودند؛ امضایی که می‌تواند بهترین و خوشایندترین اتفاق را برای مردم ستم‌دیدۀ افغانستان رقم بزند و صفحه‌ای دیگر از افتخارات، به تاریخ پرفرازونشیب افغان‌ها بیفزاید.

مردمی که بیست‌سالِ تمام به بدترین شکل مورد حمله قرار می‌گرفتند و جوانان عزیز زیادی را از دست داده بودند، به نشست دوحه چشم بسته و منتظر امضای تاریخی بودند؛ امضایی که به حضور نامبارک تروریست‌ترین و حامی بزرگ‌ترین خون‌خواران جهان در افغانستان پایان می‌داد. آمریکایی که روزگاری به خود می‌بالید و خوش‌حال بود از این‌که توانسته بود افغانستان را ظرف چند روز به اشغال دربیاورد، اینک در چنین روزی (دهم حوت) و در حضور تمام رسانه‌های جهانی شکست ننگین خود را امضا کرد؛ امضایی که تمام آرزوهای آمریکا و طرف‌دارانش را از بین برده و به مافیابازی و حیف‌ومیل‌کردن دارایی‌های افغانستان خاتمه می‌داد.

مردم افغانستان و تمام مسلمانان آزاداندیش در رابطه با دهم حوت دو چیز را هرگز فراموش نخواهند:

اول: خیانت ارگ‌نشینانی که در زمان حکومت سابق، با هم بر امضای معاهده و مشروعیت‌دادن به اشغال آمریکا رقابت داشتند و هر کدام جداگانه سعی می‌کرد (به زورهم که شده) ضامنِ بقای اشغال‌گران در افغانستان شوند و دل اربابان غربی را به دست آورده و تا چند روزی بر چوکی‌های قدرت تکیه بزنند، و حتی بعضی از آن‌ها قسم می‌خوردند که اگر معاهدۀ رسمیت‌دادن به اشغال امضا نشود کشور را ترک خواهند کرد.

دوم: قدم‌های استوار، قد رعنا و عزم آهنین جناب ملا عبدالغنی برادر (خدایش نگه دارد) که با سیمای زیبای محمدی و لباس پرافتخار وطنی، مردانه و با سربلندی تمام در روز دهم حوت به نمایندگی از امارت اسلامی، معاهدۀ خروج سربازان خارجی را امضا کرد و نشان داد که اسلام همیشه سربلند خواهد بود و به همه فهماند که پایان شب سیه سپید است.

این استقامت بیست‌سالۀ مجاهدین امارت اسلامی و مردم دین‌دوست و نتیجۀ شیرین آن، نویدی برای مسلمانانی شد که در گوشه‌گوشۀ جهان زیر ظلم آشغال‌گران قرار دارند.

به امید سربلندی اسلام و مسلمانان جهان.