روزهای آزادی را باید با مراسم باشکوه جشن گرفت!

هر جامعه‌ای در جهان ارزش‌های معنوی خاص و افراد سرافراز خود را دارد و هر انسانی به تاریخ پر افتخار اجداد و پدران خود می‌بالد و همیشه آن را به یاد دارد. به عنوان مثال، قهرمانان آزادی که با مهاجمان بیگانه جنگیده‌اند، فداکاری از خود نشان داده‌اند، مبارزه کرده‌اند، زحمت به خرج داده‌اند، مردم خود را از ظلم و ستم بیگانگان نجات داده‌اند و کارهای اساسی را برای رفاه آنها انجام داده‌اند؛ هر فرد جامعه به این قهرمانان افتخار می‌کند، به دست‌آوردهای شان می‌بالد، آن‌ها را به عنوان الگو انتخاب می‌کند و روزهای یادبود آن‌ها را جشن می‌گیرد.

کشور عزیز ما افغانستان یکی از کشورهایی است که تاریخ بشری بسیار طولانی دارد، در تاریخ ما نیز قهرمانان و افراد سرافرازی وجود دارند، روزهای پرافتخار و ارزش‌های معنوی خاص خود را داریم.

همچنین در تاریخ ما عده‌ای هستند که به این قوم و کشور خیانت کردند، از آن‌ها نیز به عنوان عبرت یاد می‌شود و سرنوشت و سرانجام سبک شان بیان می‌شود.

یادگیری و به خاطر سپردن تاریخ از آن جهت مهم است که نسل جدید توسط آن آموزش می‌بیند، از افتخارات‌ خود آگاه می‌شود و برای پیروی از افکار و روش‌های رهبران سربلند خود ترغیب می‌شود. همچنین از حیثیت پست و سرانجام بد خائنان و خیانت‌کاران آگاه می‌شود، به‌همین دلیل پند می‌گیرد و از کارهای زشت خودداری می‌نماید.

در تاریخ معاصر ما رویدادهای بسیاری وجود دارد که تحت عنوان رویدادهای خوب یا بد قابل یادآوری می‌باشد. ما افراد و روزهای زیادی داریم که همه ملت به آن‌ها افتخار می‌کند و جشن می‌گیرد اما از طرفی هم چنین افراد خیانت‌کار و غدار و روزهای سیاه و زشتی داریم که هنوز مورد لعن و نفرین همه ملت می‌باشند.

حدود یک قرن پیش نیاکان ما از اشغال بین‌المللی انگلیس اعلام استقلال کردند؛ روح و پیام آزادی‌خواهی را به تمام جهان بخشیدند، به رعب و دبدبه انگلیسی‌ها پایان دادند و چنان درسی به سربازان متجاوز دادند که تا کنون یاد نوه‌های شان می‌باشد. همچنین زمانی که همان شاه امان الله خان آزادی‌خواه به اروپا رفت و با خود یک ایدئولوژی جدید بیگانه آورد و شروع به توهین به ارزش‌های دینی و ملی خود کرد، شورش‌هایی در سراسر کشور علیه او به‌پا شد و هیچ کس مراعت حال او را نکرد تا که امان الله خان را مجبور به فرار و گریز کرد‌. پس از آن که اصلیت حبیب الله کلکانی به مردم واضح شد، حکومت او نیز به رهبری نادرخان به پایان رسید و نادرخان قدرت را به دست گرفت.

همچنین زمانی که کمونیست‌های افغانستان در زمان حکومت داود خان ریشه‌های خود را در نظام گسترش دادند، پدران ما مسئولیت خود را به جای آورده و بارها به داود خان تذکر دادند که جلوی کمونیست‌ها را بگیرید وگرنه به خطر بزرگی تبدیل می‌شوند، اما داود خان این کار را نکرد تا اینکه همین کمونیست‌ها علیه داود خان کودتا کردند و او را همراه تمام خانواده‌اش به شهادت رساند.

بلافاصله نیاکان ما دست به قیام زدند و مبارزه مسلح علیه کمونسیت‌ها به راه انداختند، معرکه داغ شد و اتحاد جماهیر شوروی، طاغوت بزرگ زمان مستقیماً تجاوز کرد، نیروی قشون سرخ شوروی در آن زمان به عنوان فوج شکست‌ناپذیر معرفی شده بود اما با تهاجم آنها مبارزه ما قوی‌تر شد تا اینکه متجاوزان شوروی به طرز شرم‌آوری شکست خوردند و حیثیت خود را در تمام جهان از دست داد. پس از اخراج متجاوزان شوروی، اجداد ما تا زمانی که بردگان آن‌ها را نیز از پای درآورده و تمام کشور را از ایده شوم کمونیزم پاک‌سازی کرد، به مبارزه خود ادامه دادند.

بعدها که آمریکا بال کبر و غرور گشود، به افغانستان حمله نمود و نظام اسلامی ما را سرنگون کرد. بلافاصله در کل کشور مبارزه شروع شد. پدران و فرزندان در مقابل این طاغوت جهانی به حدی قربانی دادند که نمونه آن کمتر دیده می‌شود. پس از ۲۰ سال مقاومت، خستگی‌ها، سختی‌ها و فداکاری‌های عظیم، سرانجام غرور و تکبر آمریکا نیز در قبرستان امپراطوری‌ها «افغانستان» زوال پذیرفت. امروز سه سال است که نظام اسلامی قوی، مستقل و مدبر در کشور حاکم است؛ امنیت وجود دارد، توسعه هست و روز به روز شاهد پیشرفت هستیم. عزت هر افغان در امان است، مردم در آرامش زندگی می‌کنند، هیچ ترس و خطری وجود ندارد، همه با اطمینان کار خود را انجام می‌دهند و همه با هم برای ساختن کشور تلاش دارند.

نعمت‌های امروز حاصل فداکاری‌های دیروز است، پس باید آن فداکاری‌ها را فراموش نکنیم و قهرمانانی را فراموش نکنیم که در حال حاضر با ما نیستند یا هستند اما از سختی‌ها و فداکاری‌های زیاد رنگ باخته اند، انواع سختی‌ها را بر خود تحمل کرده‌اند اما به این کشور امنیت را به ارمغان آورده‌اند، آزادی کسب کرده‌اند، دشمنان خداوند را شکست داده‌اند، کفر و فساد را ریشه‌کن نموده و در ازای خون و عرق خود، نظام اسلامی قوی و مقدس را برای ما برپا کرده‌اند.

این افراد حقوق زیادی دارند که هرگز نباید فراموش شوند. یاد شان باید برای زنده نگهداریم، کارنامه‌های شان را ثبت کنیم و تاریخ درخشان آن‌ها را به نسل آینده حفظ نمائیم‌.

بله! روزهای آزادی، روزهای افتخار کشور ماست زیرا هر چه در جامعه بیشتر به نفع چیزی تبلیغ می‌شود به همان اندازه ارزش بیشتر پیدا می‌کند. ملتی که آزادی و بردگی را می‌شناسد، هرگز تن به بردگی نمی‌دهد، آزادی را در ازای خون خود می‌خرد اما تسلیم نمی‌شود زیرا می‌داند که انسان یا باید با عزت زندگی کند یا با عزت بمیرد. اینکه خلاصه ایام آزادی را باید با پرشکوه‌ترین مراسم جشن گرفت. نسل جدید را باید با روحیه آزادی تربیت کنیم، آزادی و بردگی را باید به آن‌ها معرفی نمائیم و تلقین شان دهیم که آزادی زندگی است، آزادی روح کشور است، آزادی کلید پیشرفت است، انسان آزاد به دنیا می‌آید و باید آزاد زندگی کند. آزادی اولین شرط عبادت خداوند است، مردم باید از بند بندگان رها شوند و فقط خدا را بر روی زمین عبادت کنند. همچنین ما باید به نسل جدید خود بفهمانیم که این ملت مسلمان است و در اینجا هر نظریه‌ای غیر از اسلام باطل و مردود است، تنها نظام اسلامی است که خیر بشریت را در بر می‌گیرد و این ملت مسلمان می‌تواند دور آن جمع شود.

آزادی تر باچاهیه لا تېرى کا

چې د بل تر حکم لاندې شی زندان شی