نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
قرآن کریم به عنوان دستورالعمل و برنامهٔ زندگی برای همهٔ مسلمانان همانند مشعلی فروزان در میان تاریکیهای دشت و بیابان میباشد که انسان حیرتزده، راهگمکرده و پریشان را از وادی حیرت نجات داده و با سلامتی، عافیت و موفقیت به سر منزل مقصود میرساند.
هر انسان مسلمان و معتقدی که در هر بنبست و مشکل سخت و لاینحلی گرفتار شود، با بازگشت به قرآن و آموزههای قرآن میتواند راه نجات مناسبی یافته و به پریشانی و حیرتش پایان دهد: «وَمَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ».
آری، هرکس در هنگام بیچارگی و گرفتاریهای سخت، پیچیده و طاقتفرسا تمام توجهش را به رهنمودهای قرآن کریم متمرکز کند، به تمام دستورالعملها و تمام راهحلهای برونرفت از مشکلات و گرفتاریها، دست خواهد یافت و به سلامتی و عافیت از مهلکه جان سالم به در خواهد برد. «وَمَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ».
یکی از چالشها و بنبستهای بسیار خطرناک، آسیبپذیری تدریجی و نابودی آرامآرام دولتها -به ویژه دولتهای اسلامی- است که در طول تاریخ بسیاری از این دولتها چنان اقتدار، عظمت، شکوهی داشتند که از نظر تحلیل بشری و تصور انسانی زوال و نابودی آنها غیر ممکن یا بسیار سخت به نظر میرسید؛ اما قضا و قدر الهی چیز دیگری را رقم زد و گذر زمان چیز دیگری را ثابت کرد، و این حکومتها -حکومت مسلمانان در اندلس، خلافت عثمانی و…- پس از مدتی در سراشیبیِ سقوط قرار گرفته و با سرعت تمام به سمت نابودی و زوال حرکت کردند و اکنون تنها نام و نشانی در صفحات تاریخ از آنها مانده است و بس. «تِلْکَ أُمَّهٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُمْ مَا کَسَبْتُمْ».
پس هر حکومتی ممکن است با چالشها، تهدیدها و خطرات بسیاری مواجه باشد و در صورت غفلت، سهلانگاری و بیتوجهی رهبران، فرماندهان و مسئولان خود با سرعت و شتاب به سوی انقراض و نابودی حرکت کند.
امارت اسلامی افغانستان -که یک حکومت اسلامیِ نوپا و نوظهور است- نیز از این چرخه و از این قاعده مستثنی نیست و ممکن است در آینده با چالشها، بحرانها و خطرات متعددی از طرف دشمنان دانا یا دوستان نادان مواجه شود. به همین دلیل است که مسئولان ردهبالای امارت اسلامی و در راس آنها جناب عالیقدر امیرالمومنین -که خود عالم فرهیخته، دانشمند، محقق و پژوهشگر ژرفنگری است- با هوشیاری، بصیرت و بینش بالا نسبت به دوام و ماندگارشدن امارت اسلامی -که حاصل خون پاک هزاران شهید و نور امید یک ملت نه؛ بلکه نور امید همهٔ مومنان متعهد و مسلمانان روشنفکر و روشنضمیر است- بسیار حساس و نگران بوده و در همهٔ فرصتهای بهدستآمده دغدغه و نگرانی خود را در این مورد نشان داده است که نکند عملکرد نامناسب و رفتار نسنجیده مسئولان و منسوبانِ به امارت اسلامی، سبب از بینرفتن اعتماد و اطمینان مردم نسبت به امارت اسلامی شده، و امید آنها را نسبت به آینده نقش بر آب کرده و در نتیجه -خدای نکرده، خواسته یا ناخواسته- سبب سستشدن پایهها و ستونهای امارت اسلامی شده و منجر به زوال و نابودی این نظام اسلامی شود.
به همین جهت است که ایشان همانند یک پدر مهربان؛ ولی قاطع، آرام؛ ولی باهوش، همهٔ زیردستان خود را زیر نظر داشته و مطابق با حالات موجود آنها را رهبری، فرماندهی، راهنمایی و ارشاد میکند.
آری نمونهٔ این اقدامات سنجیده و این دستورالعملهای شایسته، تاکید ایشان بر پایبندبودن همهٔ مسئولان و…، به ادای نماز میباشد. همچنان که امیرالمومنین نسبت به اجرای عدالت، ایجاد امنیت، رفع تبعیضها و پرهیز از ظلم و ستم، و دوری از مفاسد اداری و غرقشدن در رفاه، آسایش، تنآسایی و… بسیار حساس و نگران بوده و همواره در مورد آن هشدار داده است، و این بار به صورت جداگانه و به صورت خاص و ویژه، نسبت به عدم پایبندی کارکنان، کارمندان، مسئولان و… هشدار داده است و نسبت به ارشاد، پنددادن و برخوردکردن با تارکان نماز و سهلانگاران در امور نماز، تاکید فراوان داشته است. شاید برخی این دستور را سختگیرانه تصور کرده و سستی و تنبلی در امور نماز را یک مسئلهٔ شخصی قلمداد کنند؛ اما در حقیقت پیامدهای منفی ترک نماز، دامنگیر دولت و نظام شده و سبب زوال این نعمت بزرگ خواهد گردید.
این حساسیت بهجا و درست نسبت به برپاداشتن نماز، برگرفته از رهنمودها و ارشادات قرآن کریم است، چنانکه در آیهای از قرآن مجید به صراحت علت زوال نعمت و دولت، ترک نماز و رویآوردن به عیش و نوش و رفاهطلبی عنوان شده است، چنانکه خداوند متعال به عنوان هشدار و اخطار اعلام کرده است «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاهَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ؛ -بزرگترین علت به هدررفتن زحمتها و تلاشهای انبیا و اولیای الهی آن بود که- پس از آنان نسلی آمد که نماز را ضایع نموده و دنبال
شهوتپرستی و عیش و عشرت رفتند».
گرچه بنیانگذاران و مؤسسان بسیاری از دولتها و نظامهای دینی انسانهای مخلص، زاهد، عارف، عابد، عادل، فرهیخته، دانشمند و … بودند؛ اما نسلهای پس از آنان با عملکرد نامناسب، نسنجیده و ناشایست خود، همهٔ زحمتها را به هدر داده و دستآوردها را به باد فنا دادند و اولین نشانهٔ انحراف نسلهای بعد، کوتاهی، بیتوجهی، سهلانگاری و بیتفاوتی آنان نسبت نماز بوده است که آرامآرام آنها را نسبت به سایر ارکان دین جسور و بیپروا کرده بود و ارتکاب همهٔ گناهان را برایشان ساده و آسان جلوه میداد.
چنانکه فاروقاعظم – رضیاللهعنه- نسبت به استخدام کارکنان، کارمندان و مدیران سهلانگار در مورد نماز هشدار داده و فرمودند: «کسی که در نماز سهلانگاری کند، در بقیهٔ ارکان سهلانگارتر و تنبلتر خواهد بود».
این دستور و رهنمود عالیقدر امیرالمومنین نشان از بینش و درک عمیقشان از متن قرآن کریم و حاصل دلسوزی و خیرخواهیشان نسبت به مردم و ملت و دوراندیشیشان نسبت به آیندهٔ نماز است که این چنین بدون در نظرگرفتن واکنشهای دوستان نادان و دشمنان مکار، آنچه را که به صلاح ملت و دولت و به نفع آیندهٔ وطن میداند، دستور میدهد و امر میکند.
قطعاً عملنمودن به چنین دستورات حکیمانه و پیشنهادات دلسوزانه، سبب دوام نظام و سبب آرامش و امنیت مردم و منجر به همکاری و حمایت مردم از دولت و تعامل مناسب و درست دولت با ملت و اجرای عادلانه قانون برای همگان خواهد بود.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاهها بسته است.