از غرور تا التماس

نزدیک به بیست و سه سال پیش، آمریکا و ایادی‌اش به بهانه حضور القاعده در افغانستان، یورشی تمام‌عیار، از زمین و هوا بر سر امارت اسلامی و مردم بی‌دفاع آغاز کردند. در آن ایام، و قبل از شروع عملیات ناتو، امارت اسلامی بارها خواستار مذاکرات رو در رو با طرف آمریکایی شد، اما متأسفانه آمریکا چنان سرمست و مغرور بود که حتی نشستن با مسئولان امارت را برای خود در جامعه بین‌المللی یک عیب و عار می‌دانست، به همین خاطر هیچ‌گاه حاضر به نشستن بر سر یک میز نشد.

حمله تمام‌عیار آمریکا، با همکاری خائنان داخلی، چنان شدید بود که تر و خشک را می‌سوزاند. بسیاری از قریه‌ها تبدیل به قبرستانی برای مردم قریه شد، شهرها ویران گشت، مساجد و مدارس و شفاخانه‌ها نیز در امان نماند. مسلح و بی‌سلاح مورد هدف قرار گرفتند…

بعد از گذشت قریب به شانزده سال، آمریکا افتان و خیزان به سوی میز مذاکره با امارت اسلامی آمد، همانند گدایی، دست نیاز را دراز کرد، حالا توپ در میدان امارت اسلامی بود. امارت، به درخواستِ التماس‌آمیز آمریکا به میز مذاکره آمد، اما از یک موضع بسیار قوی و با دست بسیار بالا. در گرماگرم مذاکرات، نیروهای سنگر نیز برای تقویت موضع تیم مذاکره‌کننده، چنان عملیات‌های قهرمانانه‌ای انجام دادند که دشمن نیز شوکه شده بود. مجاهدان کندک استشهادیان، وارد میدان شوراب شدند، چهل و هشت ساعت جنگیدند و بعد از آن بر اثر بمباردمان دشمن به شهادت رسیدند. سنگر و منبر دست به دست هم دادند و چنان ضربه‌ای بر پیکر نیم‌جان ناتو وارد کردند که مغز استخوانشان نیز سوخت.

در نهم سنبله، آمریکایی‌ها با خیانت به خائنان داخلی، آن‌ها را تنها گذاشتند و همانند کودکان و اطفال، راهدارهای میدان هوایی و موترهای زرهی را تخریب کردند و برای همیشه سرزمین پهناور افغانستان را ترک کردند.

حکمت پروردگار به گونه‌ای رقم خورد که آمریکایی‌ها با نشر تصویر آخرین سرباز خود، رمزی برای ذلت خود، و سمبلی برای آزادی ملت افغانستان به جای بگذارند.

این تصویر تا قیام قیامت، در تاریخ پرفراز و نشیب افغانستان باقی خواهد ماند و در اذهان زن و مرد، پیر و جوان، خرد و کلان حک خواهد شد. این تصویر برای همیشه مدرس تاریخ برای ملت‌های اسلامی باقی خواهد ماند. این تصویر، درس اشغال‌ستیزی، ظلم‌ستیزی، مبارزه و مقاومت را به امت اسلامی آموزش می‌دهد. این تصویر نماد پایان اشغال و ظلم است.

بیست سال اشغالِ کشور توسط ناتو و مبارزه ملت اسلامی، درس‌های فراوانی برای ما دارد که به صورت مختصر به چند مورد اشاره می‌کنیم:

ا. غرور بیجا و کاذب، مهلک است؛

ب: اعتماد به نفس، در محل خود، لازمه نجات است؛

ج: اگر حق به میدان بیاید، باطل صدفیصد رفتنی است؛

د: ایستادگی در مقابل ظالم، نتیجه‌بخش است؛

ه: لازمه پیروزی یک حرکت و جنبش، همکاری و همیاری ملت است؛

و: قیادت و فرماندهیِ علما، خط‌مشی یک جنبش و حرکت را لغزش و انحراف حفاظت می‌کند؛

ز: کتاب هدایت‌گر و شمشیر یاریگر، دو بال برای پرواز و اوج

گرفتن هستند.